Jak cytować
Abstrakt
Dzieło Mariona słusznie określa się jako próbę radykalizacji fenomenologii. Dokonał on tego opierając się na dwóch kategoriach: donacji i miłości. W fenomenologii donacji podmiot zajmuje drugorzędną pozycję względem samego fenomenu. Nie jest on jego „wytwórcą”, lecz obdarowanym (l’adonné). Także w fenomenologii miłości Marion dokonuje redefinicji ego – ego cogito zostaje zastąpione przez ego amans, a prowadzi do niego redukcja erotyczna, która nie opiera się na pytaniu „czy jestem?”, ani nawet „czy kocham?”, lecz na pytaniu „czy ktoś (inny) mnie kocha?”. Redukcja erotyczna wprowadza daleko idące przekształcenia w rozumieniu czasu i przestrzeni. Ego amans nie znajduje się w jakimś geograficznym „tutaj”, lecz „tam”, gdzie rezyduje owa „inność”, która umożliwia mi pytanie „czy ktoś mnie kocha?” i tym samym zapewnia mnie o mojej egzystencji. Czas erotyczny praktycznie nie płynie, lecz staje się oczekiwaniem na nadejście owego „gdzie indziej”, które ma charakter wydarzenia. Czas i przestrzeń redukcji erotycznej ogniskują się w doświadczeniu ciała własnego (la chair). Czasowość w relacji erotycznej pojęta jest także jako wierność, która próbuje przekroczyć granice śmierci, stając się czasowością eschatologiczną.