Słowa kluczowe
dialog
komunikacja
współpraca
Jak cytować
Abstrakt
W relacjach międzyludzkich chodzi o wypracowanie takiego stylu życia, aby nasza codzienność była okazją do spotkania z innymi. Nauki społeczne – również pedagogika – podkreślają w tym procesie szczególną rolę „komunikatywności”, która najbardziej uwyraźnia się w dialogu; przy czym nie jest to tylko odwołanie się do roli słowa, ale takie posługiwanie się nim, aby powodował u rozmówców zmianę ich sposobu bycia. Dialog w takim rozumieniu stanowi więc szczególną płaszczyznę komunikacji, prowadząc także do wspólnego działania; a w dalszej konsekwencji, do pełnego rozwoju osobowości – zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i społecznym
Bibliografia
Collins S.F. (2004). Radość sukcesu, tłum. A. Wyszogrodzka, Bertelsmann Media Sp. z o.o. Warszawa., Świat Ksiązki.
Karney J.E., ( 2007). Psychopedagogika pracy, Warszawa, „Żak”.
Łobocki M..(1992). ABC wychowania, Warszawa., WSiP.
Navratil M, (1963). Dialogue, w: Vocabulaire de Psychopédagogie et de Psychiatrie de l’enfant, Paris., s.174, za: J. Tarnowski (1982). Problem chrześcijańskiej pedagogiki egzystencjalnej, Warszawa, Akademia Teologii Katolickiej, s. 196.
Placha J.(2009). Pedagogia na co dzień, Warszawa, Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Placha J. (2008). Szczególna potrzeba dialogu w sytuacjach konfliktowych, w: Zarządzanie i Edukacja, nr 59/60, s.121-132.
Retter H., (2005). Komunikacja codzienna w pedagogice, Gdańsk., Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Rutkowski K., (1982). Literatura współczesna jako zjawisko historyczne, w: Przegląd Humanistyczny, 26 nr 1-2, s. 45-62.
Tarnowski J. (1982). Problem chrześcijańskiej pedagogiki egzystencjalnej, Warszawa, Akademia Teologii Katolickiej.
Tarnowski J.,(2003). Od monologu przez dialog do dylematu, w. J. Placha , J.K. Zabłocki (red.), Pedagogika – wczoraj, dziś i jutro, Olecko, Wydawnictwo Wszechnicy Mazurskiej, s. 67-81.
Wielka Encyklopedia Powszechna (1964). Warszawa, PWN, t.3.