Norma personalistyczna, przyjaźń a dar osoby dla osoby w Karola Wojtyły filozofii małżeństwa

Abstrakt

Celem artykułu jest rekonstrukcja naczelnej normy moralności w etyce seksualnej K. Wojtyły poprzez próbę znalezienia odpowiedzi na pytanie o relację pomiędzy „normą personalistyczną” (wykluczającej tylko instrumentalne traktowanie osoby ludzkiej) a ideałem miłości małżeńskiej („miłość oblubieńczej”) jako „daru z siebie”. Pokazano, że stanowisko Wojtyły jest zakorzenione w Arystotelesowym ujęciu małżeństwa jako specyficznej formy przyjaźni.