Odpowiedzialność mężczyzny w nauczaniu Kościoła katolickiego

Abstrakt

 Inspiracją do napisania niniejszego artykułu były słowa Jana Pawła II wypowiedziane podczas trzeciej pielgrzymki do Polski, dotyczące rodzicielskiej odpowiedzialności za życie, za miłość, za wychowanie i wzmocnione stwierdzeniem, że to mężczyzna powinien jako pierwszy podejmować tę odpowiedzialność. Celem niniejszego artykułu jest podjęcie próby prezentacji wybranych elementów nauczania Kościoła katolickiego dotyczącego odpowiedzialności mężczyzny oraz rozważenie stanowiska Kościoła w kwestii definiowania mężczyzny w kontekście jego fundamentalnej roli, jaką jest ojcostwo. Literaturę źródłową niniejszego tekstu stanowią wybrane dokumenty Kościoła katolickiego. Przeanalizowano również dostępne opracowania podejmujące wskazaną tematykę. Na podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że nauczanie Kościoła katolickiego zwraca uwagę na Boże pochodzenie człowieka, zaś rodzicielstwo traktuje jako teren szczególnej współpracy Stwórcy ze stworzeniem. Podkreśla się, że ludzkie rodzicielstwo powinno być przede wszystkim odpowiedzialne, zatem wspólne decyzje obojga małżonków dotyczące prokreacji powinny być podejmowane w sposób wolny i przemyślany. Dojrzały mężczyzna ma świadomość swojej odpowiedzialności za budowanie świata zgodnego z zamysłem Stwórcy i dlatego nie zgadza się na jakąkolwiek formę pozbawienia współżycia małżeńskiego podwójnego znaku: wzmocnienia wzajemnej więzi i prokreacji. Odpowiedzialność mężczyzny za życie najmocniej wyraża się poprzez jego sprzeciw wobec wszelkich działań naruszających godność człowieka w tak delikatnym obszarze, jakim jest przekazywanie życia. W kontekście odpowiedzialności mężczyzny za wychowanie należy stwierdzić, że zdrowe ojcostwo polega na świadomym, permanentnym budowaniu relacji najpierw z żoną, a następnie z dzieckiem. Mężczyzna powinien z zaangażowaniem, w sposób aktywny uczestniczyć w życiu dziecka. Wychowanie kolejnych pokoleń mężczyzn wymaga widocznej obecności w rodzinie mężczyzny-męża-ojca, który nie zwalnia się ze swoich męskich zobowiązań poprzez lekkomyślne przekazywanie ich kobiecie-żonie-matce, tylko wnosi do rodziny wszystkie cechy i zachowania dojrzałego i odpowiedzialnego mężczyzny, takie jak m.in.: samoopanowanie, stała praca nad charakterem i stawianie sobie wysokich wymagań. Podjęta problematyka wydaje się szczególnie istotna z perspektywy człowieka, którego jedną z najważniejszych właściwości jest rozwój, permanentne dojrzewanie do kolejnych wyzwań. Ze względu na niezmienność ludzkiej natury można stwierdzić, że nauczanie Kościoła katolickiego dotyczące męskiej odpowiedzialności pozostaje aktualne pomimo zmieniających się warunków życia kolejnych pokoleń.